De Overasseltse Vennen maken deel uit van het Rijk van Nijmegen, een natuurgebied met een grote diversiteit gelegen ten zuiden van Nijmegen. Het parkeerterrein bij deze route heeft geen invalidenparkeerplaatsen! Het parkeerterrein is bruikbaar, maar er zitten wel een aantal forse gaten in. Als je het parkeerterrein af bent ga je rechtsaf en volg je het fietspad naar restaurant St. Walrick, net voorbij het restaurant kom je het eerste routebordje tegen, vanaf hier volg je de blauwe route met het rolstoelpictogram.

In het vennengebied liggen maar liefst 28 verschillende vennen. Door de combinatie van een zandlaag die bovenop een kleilaag ligt kent de bodem van dit gebied een bijzondere waterhuishouding. Door deze diversiteit en afwisseling zijn er veel verschillende amfibieën te vinden, waaronder de zeldzame knoflookpad. Deze pad kan wanneer hij zich bedreigt voelt een stofje afscheiden dat naar knoflook ruikt, daar komt de naam dan ook vandaan. In het gebied loopt ook af en toe een schaapskudde, meestal zal deze kudde niet op de paden lopen, een herder begeleidt deze kudde. De schapen zorgen ervoor dat de grond rond de vennen mooi open blijft, waardoor de diversiteit in het gebied behouden blijft.

Vroeger woonden in het gebied het volk van de Hoemannen. De hoofdman van de Hoemannen was Walrick, naar hem is Sint Walrick genoemd. De dochter van Walrick was Heribertha. Het verhaal gaat dat Heribertha erg ziek was, maar dat zij werd genezen door de heilige Willibrord. Willibrord had een lapje van haar kleding in de eik voor het huis van Heribertha gehangen, dat zou gezorgd hebben voor haar genezing. Later zou ook keizer Karel de Grote genezen zijn door een lapje stof in deze boom. Keizer Karel de Grote liet daarom een kapel bouwen naast de boom. De ruïne van de kapel staat er nog steeds en in de boom naast de ruïne hangen mensen nog steeds lapjes stof. Helaas hebben wij de ruïne niet gezien: Het routebordje staat linksaf, pas bij thuiskomst zagen we dat we misschien een route hadden kunnen vinden die langs de ruïne komt. Omdat we dit nog niet zeker weten hebben we de route die we zelf getest hebben in kaart gebracht.

Een klein stukje van de route gaat langs wat mul zand. Dit zand spoelt uit vanaf een duin. Wij konden de route prima volgen, maar misschien dat voor dit kleine stukje een begeleider wel prettig kan zijn.

Vlakbij het parkeerterrein staat Restaurant St. Walrick. Hier kun je terecht voor een kop koffie of thee, maar ook voor een lunch of diner. Het restaurant is redelijk rolstoeltoegankelijk en het personeel behulpzaam. Het enige nadeel is dat het restaurant niet beschikt over een volledig toegankelijk toilet. Er zijn wel muurbeugels aangebracht bij het toilet, maar een invalidentoilet met ruimte voor de rolstoel is er helaas niet.